Ποιητής εκ του προχείρου……έχων την μορφήν του χοίρου!

Δεν είμαι βέβαια ο ποιητής που έγραψε το παραπάνω διστίχο, (νομίζω πως είναι του Σουρή,  μα ίσως να κάνω και λαθος), αλλά ώρες-ώρες με πιάνει ο οίστρος και στιχοπλέκω.
Αφορμή αυτή την φορά υπήρξε ένα post σε ενα blog.
Παρουσιάζω λοιπόν το χθεσινοβραδυνό μου πόνημα, του οποίου η στιχοπλοκή με κράτησε ξάγρυπνο κάμποσες ώρες.

Φόροι εδώ, φόροι εκεί, φόροι και παραπέρα,
ο διάολος τα κατάφερε, μας πήρε τον πατέρα.
Ο νόμος υπογράφτηκε, και μπήκαν οι σφραγίδες
Τώρα δουλειά μπορεί να βρείς – ίσως – να βόσκεις γίδες.

“Δεν τα εφάγαμε μαζί!”, φωνάζεις των Παγκάλων
αλλά του κάκου φωνασκείς – τυρβάζουν περί άλλων.
Και άμα σε παίρνει, φώναξε. Διαδήλωσε άν θέλεις.
Και θα φροντίσει ο Παπουτσής να μην το ξαναθέλεις.

Και οι φόροι που σου κράτησαν και που ζητάν συνέχεια;
Αυτοί θα πάν να καλυφθεί του κράτους η ανέχεια,
σε δακρυγόνα και σε γκλόμπ, στολές, κράνη κι ασπίδες
και σε μισθούς στους πραίτωρες, ήρωες ΜΑΤατζήδες,

γιά να μπορούν να κοπανούν με μπρίο και με χάρη,
από απέξω απ’ τη Βουλή ώς του Μπαϊρακτάρη,
εκεί που ο ήρως Κωσταντής ρευώμενος τζατζίκι
αντίσταση ξεκίνησε εις το νταβατζιλίκι,

κι’ είδαμε που κατέληξε. Και ήρθε ο Γιωργάρας,
ο ήρως της καταστροφής και ιππότης της δεκάρας.
Ο “χρήματα υπάρχουνε”, ο “λύσεις θα βρεθούνε”,
“μαζί πηγαίνουμε μπροστά” και “δεν μας σταματούνε”.

“Μαζί πηγαίνουμε μπροστά” κατά την λαιμητόμο.
“Κανείς τους δε μας σταματά” στου Γολγοθά το δρόμο.
“Λεφτά σαφώς υπάρχουνε” στην τσέπη τη φτωχή.
Τους πλούσιους μην αγγίζετε και “λύση θα βρεθεί”.

Άντε λοιπόν φτωχέ μπροστά, με το εικονοστάσι.
Βοήθησε τον πλούσιο, φτωχέ, να μην σου μοιάσει!
Με τις ευχές των Άνθιμων και με τις προσευχές
πλήρωνε φτωχοδιάβολε και πίστευε σ’ ευχές!

Όσο για ‘σε μικροαστέ που ζούσες με ελπίδα
πως με μιά-δύο λαμογιές θα έπαιρνες παρτίδα,
και πως με τα κονέξια θα βγείς από το λούκι -
γιά δές τώρα πόσο βαθιά σου μπήκε το παλούκι…

Το σπίτι πήρε η τράπεζα; Τι κλαίγεσαι ακόμα;
Για δε ζητάς βοήθεια, όπως παλιά, στο κόμμα;
Δουλεία είχες, μα την έχασες κι έμεινες αμανάτι;
Δες τώρα πως το μάτι σου στο βγάζει το γινάτι

να ‘χεις εσύ την πιό χοντρή απ’ όλους πορτοφόλα -
Τώρα που όλα αλλάξανε, κατάπιε την τη φόλα!
Γιά δάνειο δεν υπόγραψες; Κακό της κεφαλής σου!
Άντε και προσημείωσε το πρώτο το παιδί σου.

Εμείς είμαστ’ υπεύθυνοι, εμείς κι οι βολεμένοι -
σούμα λοιπόν ας κάνουμε, να δούμε τι απομένει.
Δεν απομένει τίποτα, πουλήθηκαν τα πάντα,
μας κλείσανε από μπροστά, μας κλείσαν κι απ΄την μπάντα.

Τελείωσαν τα όργανα, επέρασε η φιέστα,
κι’ όπως είν’ τα πράγματα, κατούρα τα και χέστα
Και όσο τους αφήνουμε, χειρότερα θα γένουν.
Εκείνοι θ’ αυγαταίνουνε κι εμάς θα μας φυραίνουν.

Ελπίδα πιά δεν έμεινε; Εφτάσαμε στον πάτο;
Τι περιμένετε λοιπόν, να πάμε και πιό κάτω;
Ας μήν αποφασίζουμε, ας μένουμε στα λόγια,
και όσοι επιζήσουνε ας λένε μοιρολόγια.