Επειδη η ιστορια παντα επαναλαμβανεται και επειδη υπαρχουν πολλες αγνωστες πτυχες της ακομα και ψαχνοντας για αυτες ανακαλυψα εντελως τυχαια οτι ακομα και η νομισματικη ενοποιηση που εγινε και συμμετειχε και η χωρα μας δεν ειναι κατι καινουργιο...Οπως και τα αποτελεσματα αυτης τελικα ηταν τα ιδια..Δειτε λοιπον τι εγινε πριν απο 120 χρονια περιπου.....Αν ειχατε την δυνατοτητα να πιανατε στα χερια σας δύο πολύ μικρά χρυσά νομίσματα οπως ένα ελληνικό των 5 δραχμών που απεικόνιζε τον Γεώργιο Α' και ένα γαλλικό των 5 φράγκων που απεικόνιζε τον Ναπολέοντα Γ´ θα διαπιστωνατε οτι τα δύο νομίσματα μοιαζουν πολύ μεταξύ τους. Εχουν το ίδιο βάρος και τις ίδιες διαστάσεις - την ίδια περιεκτικότητα, με άλλα λόγια, σε χρυσό. Τα νομίσματα αυτά είχαν έτσι το ίδιο αντίκρισμα και στις δύο χώρες. Ήταν, με άλλα λόγια, κάτι σαν το σημερινό ευρώ...
Αυτή η ομοιότητα ωφείλετο στη Λατινική Νομισματική Ένωση (ΛΝΕ), ένωση στην οποία συμμετείχαν από το 1865 η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία και η Ιταλία και από το 1868 και η Ελλάδα.
Για την ιστορία, η ΛΝΕ ατύχησε και ατόνησε πολύ πριν από την επίσημη διάλυσή της το 1926, λόγω των διακυμάνσεων μεταξύ των τιμών του χρυσού και του αργύρου και λόγω των διαφορών ανάμεσα στα βιοτικά επίπεδα των συμμετεχουσών χωρών.
Εξαιτίας της ΛΝΕ επίσης η Ελλάδα, η οποία είχε να χρηματοδοτήσει το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα του Χ. Τρικούπη (και για τον λόγο αυτόν είχε σημαντικά ελλείμματα προς τον υπόλοιπο κόσμο, τα οποία χρηματοδοτούσε με δάνεια), εξήντλησε τα αποθέματά της σε χρυσό και άργυρο (δηλαδή, τη νομισματική της βάση) και το 1893 επτώχευσε...
Η οικονομική θεωρία υποστηρίζει ότι μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα (και που χρωστάει σε αυτό) δεν μπορεί να πτωχεύσει, αφού μπορεί πάντοτε να καταφεύγει στα τυπογραφεία της και να τυπώνει πληθωριστικό χρήμα για να πληρώνει τα χρέη της (seignorage). (Φυσικά με το να εκδίδει κανείς συνεχώς νέο χρήμα δεν σημαίνει ότι μπορεί και να διατηρεί αλώβητο το βιοτικό του επίπεδο - το νόμισμα κάθε τόσο θα πρέπει να υποτιμάται.)
Η οικονομική θεωρία υποστηρίζει επίσης ότι μια χώρα (ή μια επαρχία) που έχει υιοθετήσει ένα άλλο νόμισμα κάλλιστα μπορεί να πτωχεύσει, αφού δεν είναι τίποτε άλλο από μια επιχείρηση με έσοδα και έξοδα.
Αν, λοιπόν, ελλείψει ρευστότητας, δεν πληρώσουμε τα δάνειά μας και τις πολλές υποσχετικές του Δημοσίου (π.χ., τα ομόλογά του προς το ΙΚΑ), τότε θα πρέπει να (ξε)πουλήσουμε την εναπομείνασα δημόσια περιουσία.
Και αν αυτή δεν μπορέσει να πουληθεί σε καλή τιμή, τότε κάποιος ατυχής θα βρεθεί στη θέση του Τρικούπη. Αν, από την άλλη, είχαμε το δικό μας νόμισμα, θα μπορούσαμε να διορθώσουμε την αρχική στρέβλωση με μια υποτίμηση.
Αυτα τα ολιγα και τα συμπερασματα δικα σας........................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου