ΟΤΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ, ΤΟΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.

Aν ήθελε κάποιος να υποδείξει...  

ένα ακραίο παράδειγμα της έκτασης και του βάθους της σύγχρονης πολιτικής κρίσης, τότε αρκούσε να περιγράψει αδρομερώς «τα έργα και τις ημέρες» του κ. Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.

 Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση λειτουργούν ως μια κλασική ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Δεν έχουν καν κατανοήσει το μέγεθος και τα αίτια της κρίσης, ώστε να μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Δεν διαθέτουν μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. 

Δεν έχουν δικές τους ιδεολογικο-πολιτικές αντιλήψεις, αλλά «επιβιώνουν» με νεοφιλελεύθερα «δάνεια». Δεν διαθέτουν καμιά κοινωνική νομιμοποίηση και έχουν οδηγήσει σε καθολική αντίδραση το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού. Δεν έχουν εσωτερική συνοχή και οι διευρυνόμενες εσωκομματικές τριβές και εντάσεις φανερώνουν ότι επικρατεί το σύνθημα: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»...

Πού στηρίζεται αυτή η κυβέρνηση; Μα στα «συστημικά» συμφέροντα και στους ιδεολογικούς - προπαγανδιστικούς μηχανισμούς τους. Ξένα και εγχώρια συμφέροντα θεωρούν το Μνημόνιο και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ως «ιστορική ευκαιρία» για να σαρωθούν τα εμπόδια για να λειτουργήσει η «αρένα της Αγοράς». Γι’ αυτό και στηρίζουν ομοθυμαδόν την «κυβέρνηση του Μνημονίου», που, δυστυχώς γι’ αυτούς, δείχνει σημάδια κόπωσης και κατάπτωσης...

Σε πρώτη φάση, τα ΜΜΕ, οι δημοσιογράφοι-προπαγανδιστές, οι «έγκυροι» οικονομολόγοι καθηγητές και θεωρητικοί απολογητές του «συστήματος» στήριζαν την πολιτικο-ιδεολογική τους επιχειρηματολογία στο ζεύγος: ΠΕΙΘΩ - ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ. Η οικονομική τρομοκρατία αιτιολόγησε το Μνημόνιο ως απόλυτη και μοναδική «λύση σωτηρίας», αλλά ταυτόχρονα ισχυρίστηκε ότι μέσα από τις πολιτικές του Μνημονίου θα προέκυπτε η «διέξοδος», η πορεία προς την ανάπτυξη. Ο φόβος και η ελπίδα αποτέλεσαν την πολιτικο-ιδεολογική «καύσιμη ύλη» που επέτρεψε στην κυβέρνηση να διανύσει ένα διάστημα ολίγων μηνών, μέχρι τις περίφημες εκλογές για τον «Καλλικράτη»...

Αμέσως μετά, το ένα, βασικό, σκέλος της πολιτικής προπαγάνδας κατέρρευσε. Όλες οι προβλέψεις απέτυχαν, όλες οι προοπτικές ακυρώθηκαν. Δεν μπορείς εσαεί να οικοδομείς την πολιτική σου με το ΨΕΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΨΕΜΑ...

Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι-προπαγανδιστές αισθάνονται σήμερα ότι «φτάνει η ώρα τους», ότι συμπεριελήφθησαν, ως οργανικοί μοχλοί, στη γενική απαρτία των κυβερνητικών μηχανισμών. Αρχίζουν τώρα και διατυπώνουν, ακροθιγώς, τα «ερωτηματικά» τους για την κυβερνητική πολιτική, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, όταν έρθει η «ώρα της κρίσεως», δεν θα βρίσκουν «τρύπα» να κρυφτούν.

Απέμεινε, τελικώς, από την πολιτική προπαγάνδα γυμνό το σκέλος της τρομοκράτησης. Αυτό «συμβολοποιείται» τώρα στο δίδυμο αναδιάρθρωση - χρεοκοπία, αφού και η αναδιάρθρωση του χρέους ερμηνεύεται από την κυβέρνηση ως καταστροφή, παρά το γεγονός ότι οι δανειστές μας έχουν ήδη εκπονήσει τρία τουλάχιστον εναλλακτικά σενάρια για την ενεργοποίησή της... Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι ΟΤΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ, ΤΟΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.

Με την τρομοκράτηση, το φόβο, την ανασφάλεια δεν κυβερνιέται μια χώρα, ένας λαός. Σε τελική ανάλυση, μόνο μια τρομοκρατημένη, ανίκανη και ανασφαλής κυβέρνηση μπορεί να εκπέμπει προς τους πολίτες τέτοια «μηνύματα»...

Η κυβέρνηση έχει χάσει τη μάχη των ιδεών, έχοντας καταφύγει στο έσχατο, στο ευτελές, στο χυδαίο επίπεδο της τρομοκράτησης της κοινωνίας.

Το πιο σημαντικό είναι να μην επιτρέψουμε να κυριαρχήσει αυτή η ιδεολογική τρομοκρατία. Να μην επιτρέψουμε να μεταβληθεί ένας ολόκληρος λαός σ’ ένα άθροισμα από φοβισμένα και άβουλα άτομα, χωρίς πίστη στις δυνάμεις τους, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ανθρώπινες και κοινωνικές αξίες. Αποτελεί ιστορική ανάγκη να αρνηθούμε αυτή την υποταγή, αυτό τον πνευματικό εξανδραποδισμό. Το σύνθημα ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ θα πρέπει να εκδηλωθεί ως συλλογική στάση και αντίδραση απέναντι σ’ αυτό το νέου τύπου ολοκληρωτισμό. Ήδη οι «πολιτικοί τρομοκράτες» νιώθουν οι ίδιοι τον τρόμο για την τύχη που τους επιφυλάσσεται, όσο η υπομονή της