Ο J.Tepper , αγγλος οικονομικός αναλυτής είχε πει "..είτε είστε το Ντουμπάι, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιρλανδία ή η Μεγ.Βρετανία, μπορείτε να τυπώσετε όσα χαρτονομίσματα θέλετε ή όσα ομόλογα θέλετε, αλλά στο τέλος της ημέρας θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να πληρώσετε τους τόκους στο χρέος σας..."Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Χρωστάς, πληρώνεις, κι αν δεν έχεις να πληρώσεις υποθηκεύεις, κι αν δεν έχεις να πληρώσεις τις υποθήκες σου σου παίρνουν το σπίτι, το χωράφι, την επιχείρηση, τα μηχανήματα, και ο δανειστής σου δεν έχει καμιά απολύτως ευαισθησία για το αν θα μείνεις στο δρόμο ή αν θα πηδήξεις από κανένα μπαλκόνι από την απελπισία σου.
Η τράπεζα όταν χρωστάς και πεις "μα ξέρετε συνέβη κάτι απρόβλεπτο και πολύ άσχημο και δεν έχω να πληρώσω" θα απαντήσει εμείς αυτό που βλέπουμε είναι η καρτέλα σας στο κόκκινο, δηλαδή καθυστερημένες πληρωμές και αν μέχρι την επόμενη δευτέρα δεν πληρώσετε θα βγάλουμε εντολή πληρωμής και φυσικα αν χρειαστεί κατάσχεσης κινητής ή ακίνητης περιουσίας σας"
Οι τράπεζες δεν είναι ο προστάτης οικογένειας, το φιλαράκι που μας έσωσε στη δύσκολη στιγμή. Η τράπεζες δανείζουν για να πάρουν πίσω τα δανεικά με τόκο και αν δεν έχεις να τα δώσεις, στο τέλος κάθε συνδιαλαγής γράφει ξεκάθαρα, "και αν δεν έχεις να με πληρώσεις θα σου πάρω μια λίβρα κρέας από όπου θέλω εγώ"
Το ελληνικό χρέος αυτή τη στιγμή έχει φτάσει στη λίβρα κρέας και απλά ψάχνουν πιο είναι το καλύτερο φιλέτο. Από που θα φάνε καλύτερα, περισσότερα και συντομότερα. Δεν είμαστε απλά οφειλέτες, είμαστε όμηροι. Ομηροι σε σχέδια κερδοφορίας οργανισμών που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών-μετόχων. Οι μέτοχοι αυτοί είναι απόλυτα δεμένοι με την οικονομική και πολιτική εξουσία σε κάθε κράτος. Σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι που σου ζητούν να πληρώσεις είναι και οι μέτοχοι των οργανισμών που χρωστάς. Σε πολλές περιπτώσεις το αίμα σου περνάει κατ΄ευθείαν στη τσέπη τους χωρίς ενδιάμεσους δοκιμαστικούς σωλήνες. Σε άλλες περιπτώσεις εκείνοι που θα σε ξεζουμίσουν είναι απλά οι κομιστές.
Πουθενά όμως μέσα σε αυτό το αλισβερίσι δεν υπάρχει ίχνος ανθρωπισμού. Το αλισβερίσι ασχολείται με το θέμα άνθρωπος μόνο στο πρώτο σκέλος της συνδιαλλαγής. Δηλαδή πως θα πουλήσει τα προϊόντα. Σε ποιά τιμή. Και με ποιους όρους. Στο δεύτερο σκέλος δηλαδή, της αποπληρωμής ισχύει ένας και μοναδικός κανόνας. Πρέπει να πληρώσεις. Τα υπόλοιπα δεν αφορούν παρά τον οφειλέτη. Τον δανειστή τον αφορά μόνο αυτό να πάρει πίσω τα λεφτά με τους τόκους. Ουδέποτε θα σε δάνειζε αν δεν είχε αυτή τη προοπτική. Ουδέποτε θα ασχολόταν με το ποιες ανάγκες πρέπει να καλύψεις και τι μπορεί να σου προτείνει για να το καταφέρεις αν δεν είχε τη σιγουριά ότι με τον άλφα ή βήτα τρόπο με το καλό ή με τον εκβιασμό ή και απειλή αν χρειαστεί θα στα πάρει πίσω τριπλά.
Τα κράτη είναι όμηροι. Και οι κυβερνήσεις τους. Και οι λαοί τους. Η διαφορά είναι όμως πως οι κυβερνήσεις τους είναι όμηροι με τη μορφή του δικαστικού κλητήρα που έχει την υποχρέωση για να πάρει το μισθό του να επιδόσει τις εντολές πληρωμής, ενώ οι λαοί είναι οι οφείλετες που θα πρέπει να δώσουν τη λίβρα από το κρέας τους.
Πως τώρα φτάνει κάποιος στο σημείο να γίνει όμηρος των αδίστακτων τοκογλύφων? Μα ένα ολόκληρο σύστημα λειτουργεί ακριβώς για να οδηγηθείς ακριβώς σε αυτό το σημείο με διάφορους τρόπους. Σε εκπαιδεύει σε ένα κόσμο όπου οι ανάγκες σου είναι προκαθορισμένες και συμπίπτουν με τα προϊόντα που θέλει να σου πουλήσει (και που ανήκουν σε εκείνους που είναι μέτοχοι στις τράπεζες) Σε πληρώνει τις τις γνώσεις σου, τη τέχνη σου, τα ταλέντα σου τις ικανότητές σου τόσα λίγα ώστε να μην φτάνουν να καλύψουν τις ανάγκες που σου έχουν δημιουργήσει. Δηλαδή η εξίσωση πρέπει να είναι πάντα μείον. Χρειάζομαι περισσότερα από όσα έχω τη δυνατότητα να αγοράσω άρα πρέπει να βρω τρόπους να τα αποκτήσω.
Οι τρόποι που μπορείς να βρεις είναι τρεις. Το παραδοσιακό κομπόδεμα (το οποίο φρόντισαν με διάφορους τρόπους να στο πάρουν κάτω από το μαξιλάρι γιατί δεν μπορούσαν να σε πιάσουν όμηρο, οι περισσότεροι αν θυμάστε το παίξατε στο χρηματηστήριο), ο δεύτερος τρόπος είναι να γίνεις λαμόγιο όπως μας αρέσει να λέμε πλέον, και ο τρίτος τρόπος είναι να δανειστείς. Με το να γίνεις λαμόγιο γεμίζουν καλούς υπαλλήλους, σωστά εκπαιδευμένους να κρατάνε καλά το σάπιο σύστημα, με το να δανειστείς γεμίζουν οφειλέτες οι οποίοι αργά ή γρήγορα αφού θα τους αφήσουν να παίξουν λίγο με τα μπιχλιμίδια που θα αγοράσουν, όποια ώρα και στιγμή τους τα παίρνουν πίσω και μένει κι ο τόκος για τη λίβρα που λέγαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου