Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα στις 23 του Φλεβάρη;

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΑΣ ΦΟΒΗΘΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ

ΑΣ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Κι αν μέναμε εκεί;

Αλήθεια πως αντιδράς σε ένα σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου;

Σηκώνεις τα χέρια ψηλά; Κρύβεις το κεφάλι στην άμμο; Ελπίζεις στον από μηχανής Θεό;
Βαυκαλίζεσαι με αντικατοπτρισμούς οάσεων;
Γιατί σε αυτούς που σε πούλησαν, σε αυτούς που σε ξεπούλησαν, εισπράττοντας τα …..μεγάλα τα μεσιτικά τους, το …ξέρεις ότι το …ξέρω ότι ΔΕΝ ….ελπίζεις!  Όχι, μην μου λες ψέματα। Μπορούμε να κρύψουμε με αμήχανες σιωπές τις πραγματικότητες των γεγονότων, μπορούμε σπάμε το puzzle σε μικρά διαχειρίσιμα κομματάκια, μπορούμε να σαλαμοποιουμε την πραγματικότητα, και να χαϊδεύουμε μπας και γιγαντωθούν τις ψευδαισθήσεις, αλλά….. Αλλά είναι μεγάλος, τεράστιος ο δράκος τους για να κρυφτεί πίσω από χάρτινα δάχτυλα και πίσω από τους μιντιακούς καραγκιοζομπερντέδες.

Τι έχεις; Τι έχω; Τι έχουμε; Μόνο Εμάς έχουμε!
Κι απέναντι μας, κοινοβουλευτικές δικτατορίες, μιντιακές δικτατορίες, μεσίτες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας. Μεσίτες της ζωής μας.
Τα στρατεύματα τους, να βομβαρδίζουν με σφαίρες καμωμένες από φόβο, με κάτι λίγο από ελπίδα-ίσα για το καρότο για να μην τσινήσει το γαϊδούρι στο μαστίγιο- και μπόλικη σαντιγί «ευνομίας», «υπακοής στους δημοκρατικούς κανόνες», άμετρης, κακογουστης ηθικολογίας, και χυδαίας πατριδοκαπηλίας. Για το καλό μας…ώσπου τρελάθηκε στο τέλος το μυαλό μας….
Έχουν βρει, τις …λύσεις Τους.
Έχουν βρει, την …. «νομιμοποίηση» για να επιβάλλουν τις λύσεις Τους.
Έχουν βρει, την …φόρμουλα για να μας επιβάλλουν τις λύσεις Τους.
Εμάς μας χρειάζονται σαν ντεκόρ του έργου που παίζεται εδώ και καιρό μπροστά στα «έκπληκτα» (;;;;;) μάτια μας.
Αυτοί είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα αυτά;
ΌΧΙ! Την μεγάλη ευθύνη, την ιστορική ευθύνη, την είχαμε, την έχουμε και θα την έχουμε ΠΑΝΤΑ εμείς.
Εμείς επαναπαυτήκαμε, εμείς τους τα επιτρέψαμε όλα αυτά, εμείς υπήρξαμε βολικά υποχείρια τους, εμείς υπήρξαμε ανάξιοι εραστές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας.
Η ευθύνη δική Μας. Η δύναμη δική Μας. Η Ζωή δική Μας.
Κι αν μέναμε Εκεί; Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα στις 23 του Φλεβάρη;
Μην με ρωτήσεις να σου πω το …μετά; Δεν το ξέρω. Ο δρόμος, δεν είναι χαραγμένος, δεν είναι …έτοιμος, δεν είναι εύκολος. Τον δρόμο έχουμε την ευθύνη να τον ψηλαφίσουμε, να το ανοίξουμε, να τον φτιάξουμε αλλά και να τον περπατήσουμε Εμείς. Με την βηματησιά μας…. Βήμα, βήμα. Πόντο, πόντο.
Κι αν μέναμε Εκεί;
Μην με ρωτήσεις να σου πω το …μετά; Δεν το ξέρω. Και χαίρομαι που δεν το ξέρω.
Γιατί όλα τα …μετά που ξέρω, που μας ετοιμάζουν, που είναι τα δικά τους «μετά», αυτά τα …ξέρουμε. Και είναι όσο φρικτά…ξέρουμε ότι είναι. Και είναι τόσο αναποτελεσματικά όσο …ξέρουμε ότι είναι. Κι είναι τόσο χωρίς εμάς, όσο…ξέρουμε ότι είναι.
Κι αν μέναμε Εκεί;
Κι αν επιτέλους αναλαμβάναμε την ευθύνη που απεμπολήσαμε, που …τους επιτρέψαμε να έχουν, στα χέρια μας; Κι αν επιτέλους, λέγαμε με αυτήν την τόσο τρομακτικά εκκωφαντική σιωπή του αποφασισμένου βλέμματος, …Είμαστε και Εμείς εδώ! Και θα μείνουμε ΕΔΩ!
Τα έχουν όλα. Δεν έχουμε τίποτα. Το μόνο που έχουμε, είναι Εμάς!
23 Φεβρουαρίου 2011
Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα