Στην αρχή ήτανε μονάχα ένα δυνατό ένστικτο αυτοσυντήρησης, «αυτοάμυνας», καθώς λέγαμε, και πληγωμένης φιλοτιμίας. Μας χτύπησαν απροειδοποίητα, μάς πρόσβαλαν την τιμή, μας αδίκησαν βάναυσα, χυδαία, ασύστολα, μας λήστεψαν, μας υποδούλωσαν, μας πάτησαν με τις βαριές τους μπότες. Λυσσιάξαμε από το κακό μας. Γυρναμε αγριεμένοι στους ηλιόλουστους δρόμους, αξύριστοι κι ατημέλητοι, σαν αλήτες. Ποιος σκοτιζετε για την εμφάνισή του, αυτες τις μέρες Κοιταζόμαστε στα μάτια με άγχος, γνωστοί και άγνωστοι, πασχίζουμε να συνεννοηθούμε, να καταλάβει ο καθένας τη σκέψη του άλλου. Τί θα γίνει; ρωταμε με το βλέμμα, θα το φάμε έτσι; δεν θα κάνουμε κάτι, επιτέλους; Κανείς δεν ξερει.
Ύστερα θα ερθουν εκείνοι πού θα παρουν πρώτοι την πρωτοβουλία, σοβαροί, αποφασισμένοι, σίγουροι.Θα μας ζύγωσουν έναν-έναν, σιγανά, ψύχραιμα, υπολογισμένα, με λόγια μετρημένα, χωρίς φανερό πάθος. Θα μας σύναξουν σε μικρές συντροφιές. Μαζεύουμε τα λόγια τους και τα δουλεύουμε μέσα μας, αργότερα, στη μοναξιά μας. Ας ενωθούμε σφιχτά, ας δεθούμε όλοι οι έλληνες, οπουδήποτε κι αν ανήκουμε, όποια κι αν είναι τα περασμένα μας. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα κόμματα, τις Ιδεολογίες, καθετί που μπορεί να μας χωρίσει. Ας ξεχάσουμε τη Δεξιά και την Αριστερά, τις πολιτικές μας παρατάξεις και την κοινωνική μας θέση. Αυτά δεν είναι του παρόντος. Σήμερα, είμαστε όλοι σκλάβοι, όλοι το ίδιο χτυπημένοι, το ίδιο πονούμε από την μπότα που μας πατά. Ένας είναι ο σκοπός: η λευτεριά. Τίποτα άλλο δεν επιτρέπεται να συζητούμε κάτω από την μπότα. Ας πιαστούμε γερά απ’ τα χέρια, σαν αδέλφια δυστυχισμένα, σαν μέλη τής ίδιας, μεγάλης, μονοιασμένης, ζεστής οικογένειας που μας καλεί να τη βγάλουμε απ’ το βραχνά. Όταν, με το καλό, λευτερωθούμε, θα ξαναβρούμε τα εσωτερικά μας, θα τα βάλουμε κάτω και θα δούμε τι θα πρέπει να γίνει στο εξής αυτός ο τόπος. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου