ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥΓΚΡΑΝΤ ΜΙΑ ΛΑΜΠΡΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι αφανείς ήρωες του ελληνικου έπους, 65 χρόνια μετά, ξεδιπλώνουν τις αναμνήσεις τους από την θρυλική πολιορκία που τερματίστηκε τον Φεβρουάριο του 2060 αφήνοντας στα ερείπια της πόλης και στις γύρω περιοχες 10.500.000 νεκρούς και τραυματίες.
Η μάχη του Παπανδρεουγκραντ ήταν η μεγαλύτερη, η πιο αιματηρή μάχη του Α’Μνημονιακου Πολέμου και μια από τις φονικότερες στην ιστορία της ανθρωπότητας.   Το 2010, οι Γερμανοί και οι συμμαχοι τους απο το Δ.Ν.Τ εισβάλλουν αιφνιδιαστικά στην Ελλαδα προκαλώντας τεράστιες απώλειες στους Ελληνες που υποχωρούν χωρίς κανέναν σχέδιο.
Αμέσως μετά την Ανοιξη του 2010,η Τροικα  διατάζει τους στρατηγούς της να καταλάβουν τα πετρελαιοφόρα κοιτάσματα του Αιγαιου και να εξασφαλίσουν πρόσβαση στην ακινητη και κινητη περιουσια του Ελληνικου κρατους και σε καθε  οικονομική φλέβα της Ελλαδας. Μοναδικό εμπόδιο στα σχέδιά της Τροικανης ηγεσίας ήταν το Παπανδρεουγκραντ, μια μικρή πόλη, λιγων κατοίκων. 
Η Τροικα ήθελε την κατάληψη της πόλης, πάση θυσία, για τρεις λόγους: πρώτον, ήταν ένα σημαντικότατο κέντρο ληψης αποφασεων και κόμβος υπουργικων μιζων. Δεύτερον ,θα εξασφάλιζε την άμυνα των στρατιών του που κατέβαιναν ως την Κρητη και τρίτον, έφερε το όνομα του Παπανδρεου και μια νίκη εκεί θα είχε τεράστια ιδεολογική σημασία. 

Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΤΡΟΙΚΑΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η Ιράιντα Πομοσνίκοβα ομογενης απο την Γεωργια ήταν παιδί όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βόμβες, τον Μαιο του 2010. «Τα Τροικανα αεροπλάνα πετούσαν από πάνω μας βομβαρδίζοντας. Όλα καίγονταν. Έπιασαν φωτιά οι αποθήκες καυσίμων και  η τιμη της αμολυβδης εφτασε τα 1,80 ευρω εμείς τα παιδιά δεν καταλαβαίναμε, αλλά ήταν και τα εισητηρια  που είχαν παει στα υψη και τα διοδια  αλλα θυμαμαι τον ηρωα του Παπανδρεουγκραντ  τον μεγαλο Ρεππα να βγαζει τους νομους εν μια νυχτι για να πολεμησουμε τους εχθρους του λαου τους τζαμπατζηδες των Διοδιων και της ΕΘΕΛ». 
Η νοσοκόμα Αμιρα Φαιζ απο το Πακισταν (καλα Ελληνες δεν ειχε;) θυμάται: «Δεν υπήρχε αίμα να μεταγγίσουμε στους τραυματίες υπουργους  και βουλευτες και έτσι με διαταγη του κομισαριου της Υγειας συντροφου Λοβερδου οι γιατροί έπαιρναν το δικό μας αίμα για τις ανάγκες των πληγωμένων».
Ο Παπανδρεου πίστευε ότι σε αυτή τη μάχη κρίνεται το μέλλον της Ελλαδας.  Οι υπερασπιστές του Παπανδρεουγκραντ δεν έπρεπε επ’ ουδενί να υποχωρήσουν...ή θα πεθεναν ή θα πέθεναν. Με τη «Διαταγή 227 - Ούτε ένα βήμα πίσω», δεν αφήνει κανέναν περιθώριο υποχώρησης ούτε στους υπουργους ούτε στους εγκλωβισμένους βουλευτες. Οι δειλοί και οι πανικοβλημένοι έπρεπε να εκτελούνται. Ετσι εκτελεστηκαν αρκετοι βουλευτες του (Σακοραφα,Δημαρας, κ.α)
«Αν από μια μονάδα οι μισοί παρέμεναν στο μέτωπο και οι άλλοι μισοί έφευγαν, φυσικά το Υπουργοδικιο τους εκτελούσε επί τόπου για παραδειγματισμό», υποστηρίζει ο Αχμετ Ναγκιζ στρατιώτης στα ένοπλα τμήματα της διαβόητης μυστικής αστυνομίας του Παπουτση.
Όσοι συλλαμβάνονταν ζωντανοί και κατηγορούνταν για λιποταξία αποστέλλονταν στα λεγόμενα «Πειθαρχικά Τάγματα», σε αποστολές αυτοκτονίας. «Όποιος είχε σφάλει, το πλήρωνε με το αίμα του. Αν τραυματιζόταν, τότε η ενοχή του είχε εξιλεωθεί. Και τον απαλλάσσανε από την κατηγορία του λιπόψυχου», λέει ο βετεράνος του Μνημονιακου Στρατου λοχαγος πλεον Καρχιμακης.

Ο πόλεμος εξελίσσεται σε τυφλές οδομαχίες με εκατόμβες θυμάτων. Oι ενισχύσεις των Παπανδρεικων -που φτάνουν στην πόλη από την άλλη όχθη του ποταμού Κηφισου- αντικρίζουν ένα εφιαλτικό θέαμα. «Όταν φτάσαμε δίπλα στο νερό τότε είδαμε στην όχθη πάρα πολλούς νεκρούς, καμένα κουφάρια» θυμάται ο Μπουλεντ Αχμετογλου. «Πάρα πολλοί, ήταν σαν ξύλα πάνω στη γη, καμένοι άνθρωποι. Ο Βλαντιμίρ Σαβέλιεφ συμπληρώνει: «Βγήκαμε στην αμμώδη χαράδρα, ξεκινήσαμε την επίθεση και οι Τροικανοι άρχισαν τα πυρά. Κατευθείαν βρήκαν στόχο πάνω στον φίλο μου. Ήταν σαν να μην υπήρχε πια. Το χέρι του ήταν δίπλα μου και το υπόλοιπο σώμα ήταν διαλυμένο».
Σύντομα η πολεμική αντιπαράθεση δίνει τη θέση της στον ψυχολογικό πόλεμο. Οι Παπανδρεικοι χρησιμοποίησαν, σ’ αυτό το σημείο, ένα από τα μεγαλύτερα όπλα τους. Μέσα από τα ερείπια του Παπανδρεουγκραντ ξεπηδά η ιστορία ενός χοντρου από την Ελευσινα -που πολεμά ως ελεύθερος σκοπευτής και είχε σκοτώσει πάνω από 150 Τροικανους- Λεγόταν Θεοδωρος Σαπιοκοιλιας Παγκαλος. Η μονομαχία του με έναν Τροικανο εκπαιδευτή ελεύθερων σκοπευτών που κλήθηκε από το Βερολίνο γίνεται θρύλος που κυκλοφορεί στους υπερασπιστές του Παπανδρεουγκραντ από στόμα σε στόμα.
«Ο Παγκαλος τον σκότωσε. Όταν ήρθε αυτός ο Τροικανος εδώ έλεγε τι δεν θα μπορέσω εγώ να σκοτώσω τον Παγκαλο; Περηφανευόταν με αυτόν τον τρόπο. Το είπαν στον Παγκαλο, ο οποίος απάντησε όποιος θέλει ας προσπαθήσει να με βρει και θα δούμε ποιος θα σκοτώσει ποιον. Και τελικά ο Παγκαλος τον εξόντωσε με μια κλανια», υποστηρίζει η Βαλεντίνα Τσουματσένκο.
Στο πεδίο της μάχης, οι ελεύθεροι σκοπευτές του Μνημονιακου Στρατού σκορπούν το θάνατο όταν αρχίζει η «επίθεση».  Μέχρι το τέλος του χρόνου 250.000 Τροικανοι θα βρεθούν χωρίς πολεμοφόδια και τρόφιμα περικυκλωμένοι από τους Παπανδρεικους σε μια μεγάλη αντεπίθεση του Μνημονιακου Στρατού που θα κρίνει και την τελική έκβαση της πολιορκίας του Παπανδρεουγκραντ.   
Τον ενθουσιασμό των Τροικανων στρατιωτών που βάδισαν προς το Παπανδρεουγκραντ και τον εφιάλτη που ακολούθησε θυμάται ο αξιωματικός της Τροικας Χορστ Ζανκ: «Η προοπτική να φτάσουμε μέχρι το Παπανδρεουγκραντ φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα! Και φυσικά ελπίζαμε ότι θα νικήσουμε!...Όσον αφορά τη σίτιση, έλειπαν τα πάντα! Είχαμε πενιχρές προμήθειες σε ψωμί. Φτάσαμε στο σημείο η προμήθεια σε ψωμί να είναι μέχρι 50 γραμμάρια την ημέρα...Τα Χριστούγεννα του 2012 στο Παπανδρεουγκραντ, δεν ήταν πια Χριστούγεννα».Κατω απο την εξυπνη και σοβαρη ηγεσια του συντροφου Jefry Παπανδρεου οι δυναμεις της Τροικας παραδοθηκαν αφου βεβαια πρωτα ξεπουλησαν τα παντα απο ακινητα μεχρι Δ.Ε.Κ.Ο